Gott
is bi di
Gott
is bi di, wees man nich bang!
Is
ok dat Leege beus togang.
Gott
kriggt toletzt de Bobenhand,
he
helpt di hoch, gifft sekern Stand.
Heike
Thode Scheel för Clara Kramer
Clara Kramer hett uns verloten!
An'n 31. Mai 2005 hett se
noch - mit ehrn leven Mann Heinz - tohuus mit Familie un Frünn' in lütten Krink
de "Iesern Hochtiet" - 65 Johr - fiern kunnt. Enkel un Urenkel ut Kanada,
Australien un Düütschland weern anreist. Paster Erler hett dat Jubelpoor segent
un en fein Anspraak hollen un wi all hebbt ehr un ehrn Heinz wat vörsungen.
In't Olland is se born un
opwussen, hett in de Kriegstiet heiradt, dree Kinner op de Welt bröcht un sik
nie nich ünnerkriegen laten.
För uns plattdüütsche Spraak
hett se sik jümmers insett un noch in't hoge Öller per E-Mail mit de ganze Welt
kommunizeert. Natüürlich all'ns op Platt.
Unrecht kunn se nich
utstahn. Dor is se jümmers gegenangohn.
An'n
10. Junimoond 2005 is se to ehrn Herrgott gohn.
Mien
Olland
Jüst
as een Bruut an’n Hochtietsdag
heß
witt di antrocken öber Nacht.
Gott
Voder, müchst nu gnädig ween,
breek
ut den Winter de letzten Tähn.
*
De
Hambörgers mookt sik op 'n Padd,
wüllt
sehn mien Olland in Kirschbleuhpracht.
Is
ok nich to beschrieben, nee, dat mütt en sehn.
Olland,
mien Heimoot, du büß gor so scheun.
*
De
Kirschhööf sünd witt as frisch fulln Snee.
Dat
Hatt warrt mi wiet, wenn sowat Scheunet ik seeh.
Licht
küselt de Wind in de Bäum jümehr Kroon.
De
flietigen Immen hebbt veel nu to doon.
*
Dat
is een Rüken, to gläuben kuum.
In
de Uhrn de Immen ehr lieset „Summ-Summ“.
So
gooh op'n Diek an de Est ik nu lang,
geneet
dor Kirschbleuh un Vogelsang.
*
Smucke
Gasthööf loodt to Inkihr in.
Hebb
allns vergeten, bloots Freid noch in Sinn.
De
Tiet löppt so gau, un wi loopt mit.
Vörbi
veel to gau is de Kirschbleuhtiet.
*
De
Sünn sackt bilütten no nerden to.
Ok
Immen un Vogels findt jümehr Rooh.
To'n
Obendbroot dat in 't Öllernhuus geiht.
Mien
Süster, liek Mudder, an Hierd nu steiht.
*
Viertig
Johr ik nu al in Hulsteen leev,
af
un an mi dat ümmer no Olland hindreev.
Dor
sitt mien Wutteln, to Huus bün ik dor.
Een
Ollanner Diern bün ik bleben mit Huut un mit Hoor.
*