Geschichten ton Opwarmen, seggt de Ünnertitel. Un dat mag jo richtig ween, ok wenn dat nich de Geschichten sünd, bi de uns dat „warm um’t Hart“ ward wegen all dat Gode, Schöne, Wohre.

De Welt ward in disse Geschichten nich schöner maakt, as se is. Dor gifft dat besapen Footballfans, de en utlännisch Deern lütt maakt. Dor gifft dat en Keerl, de ünner den Wiehnachtsboom doröver vertwiefelt, dat de Döchter ut’n Huus sünd un he sick mit sien Fro nix mehr to seggen hett. Oder en Jung, de en Droom von Fohrrad to Wiehnachten kregen hett un nu nich slapen kann vör Bang, de annern Jungs kunnen em dat wegnehmen. Dor gifft dat en Ehepoor, bi dat an Hilligabend de Stünn von de Wohrheit sleiht. Oder en Keerl, de von Fro un Dochter verlaten un Bang vör Wiehnachten hett.

Bullerdieks Geschichten maakt de Welt nich schöner, as se is. Man se blievt ok nich in’t Elend steken. Dor is en Höpen in de Welt. Dor sünd Lüüd, de Moot hebbt - den Moot, fründlich to ween; den Moot, wat to riskeern; den Moot, ehr Licht nich ünner den Schepel to stellen.

Af un an överrascht achtersinnige Pointen – so wenn de Bökerhöker doröver nadenkt, wo dat bi Böker un Minschen op ankummt: dat se bruukt ward un nich in de Grabbel lannt. Oder bi den Kröger, de dorop besteiht, dat en stahn bleven Klock nich nutzlos is: Tweemaal an’n Dag weer de op de Höchde von de Tiet. Un denn müss man se bruken – jüst so as Minschen ok.

Wokeen in de dunkle Johrstiet Geschichten söcht, de Kopp un Hart anröhrt; wokeen wat vörlesen will, över  dat he mit de Tohörers ok snacken kann, de schull dit lütte Book nich översehen.